Column: Een nieuw jaar

26 januari 2023

Marjan Spelbrink is schrijfster, onlangs is haar boek ‘Zeg me waarom? Nabestaanden over de impact van zelfdoding’ verschenen, en de dochter van één van de bewoners van Zorgvilla Zwolle. In haar vrije tijd schrijft ze columns over wat ze meemaakt tijdens haar bezoeken aan Zorgvilla Zwolle en over het leven van haar moeder daar. Een uniek kijkje in hoe het leven in een zorgvilla is.

Het nieuwe jaar is begonnen. Ook voor de bewoners van Zorgvilla Zwolle.

Een heerlijke maand ligt achter hun. Een maand met veel afleiding en feestelijke momenten.

Het uitstapje naar Paleis Het Loo was geweldig. Op de groepsfoto voor Het Paleis staat iedereen met een grote glimlach. Het familiediner was een groot succes, ondanks de paniek in de ochtend vanwege ziekte van de kok. Het was alle hens aan dek voor de verzorging. De partner van één van hen was de reddende engel en er kwam toch nog een heerlijk diner op tafel. Ook Oud & Nieuw was een feestelijke avond. Het hoogtepunt was het bewonderen van het vuurwerk boven de stad rond middernacht, voor de ramen op de 3^e verdieping. En nu gaat alles weer gewoon z’n gangetje.

Het is fijn er weer te zijn. De kerstbomen zijn weg maar er hangen nog een paar feestelijke slingers met 2023. In de hal liggen Friese doorlopers, ijsmutsen, handschoenen en wat sneeuwpret foto’s op een smalle tafel tegen de muur.  Een winters stil leven.

Mam straalt. We trekken ons terug in de huiskamer met koffie en thee. Zondag aan de telefoon, was ze een beetje van slag. Ze maakt zich zorgen over haar crematie of begrafenis, ze heeft nog geen keus gemaakt, en weet niet hoe ze dat allemaal moet regelen. Het is goed om er samen even over te praten, ook als is het nog lang niet zover (hoop ik). Rustig leg ik haar uit dat zij niets hoeft te regelen. Wij gaan alles doen zoals zij het graag zou willen. Langzaam kan ze zich wat ontspannen.

Meneer K. komt me begroeten en blijft even bij ons staan praten. Hij vertelt over een val, naar het ziekenhuis, een ambulance. Het gaat over mevrouw S. Ze heeft wat gebroken, hij weet niet wat maar mevrouw S. kon niet in het ziekenhuis blijven. Mam schrikt er van. Ze heeft er allemaal niets van meegekregen vanmorgen en dat terwijl het haar buurvrouw is.

Als meneer K. weer weg gelopen is vertelt ze me dat ze sinds 2 dagen haar mooie ketting kwijt is. We gaan samen naar haar kamer om te zoeken maar ook ik kan hem niet vinden. Ik voel in vestzakken, jaszakken, keer kussens om en kijk in alle lades. Helaas. Ach, hij komt vast weer boven water.

Dan is het tijd voor de lunch. Ik zie botermesjes op de tafel liggen. Als ik er een opmerking over maak moet iedereen lachen. Er zit een nieuwe bewoonster aan tafel. Een beetje verlegen en bescheiden. Ook voor de anderen is dit weer even wennen. Mevrouw C. zit nog in haar fauteuil in de hoek. Ze is in een hele diepe slaap. Voorzichtig wordt ze wakker gemaakt en naar de tafel geleid maar als ze eindelijk zit slaapt ze gewoon verder.  Mevrouw J. is bezorgd en probeert haar wakker te krijgen maar dat lukt niet. Iedereen houdt het nauwlettend in de gaten. Dat is ontroerend om te zien.

De uiensoep met het warme stokbrood is heerlijk. De lunch verloopt in alle rust. Ieder voor zich en toch samen. Na de lunch vraagt Mevrouw E. of ik even met haar naar buiten wil. Als ik “ja” zeg, steekt ze enthousiast een arm door de mijne en lopen we lachend de tuin in. “Er zijn de laatste dagen wat kleine irritaties onderling” zegt ze. “Ik begrijp het niet, dat was niet zo”. “Ik denk dat iedereen nog aan het bijkomen is van de drukke decembermaand met alle afleiding en feestelijkheden” zeg ik.

“Nu is alles weer zo gewoon en het weer zo somber en nat”. “Dat zal het zijn” zegt ze.

Vlak voor ik naar huis ga vraag ik aan een van de verzorgers hoe het met mevrouw S. is. Ze vertelt dat mevrouw S. vanmorgen is gevallen op haar kamer. Een ambulance heeft haar naar het ziekenhuis gebracht en daar bleek dat haar schouder op 2 plaatsen was gebroken. Omdat ze daar in het ziekenhuis niets aan konden doen heeft de ambulance haar weer terug gebracht. “Dan kun je maar het beste thuis zijn” zegt de verzorgster. “Hier is ze geen nummer en kunnen we haar liefdevol verzorgen”.

Thuis…. Het zegt alles over het wonen in Zorgvilla Zwolle.