Column: Liefde is…

18 april 2024

Door Marjan Spelbrink

Ze is 88 en heeft nog één wens. Of eigenlijk, een intens verlangen. Naar het Hoge Noorden om in het dorpje waar ze een gedeelte van haar jeugd heeft doorgebracht, het graf van haar ouders te bezoeken. Een maand geleden besloten 2 medewerkers van De Villa om dat samen met haar te gaan doen. Over liefdevolle zorg gesproken. Hoe meer ze zich verheugde, hoe meer beren ze op de weg zag. “Als het maar niet regent. Als ik me maar niet verslaap. Wie gaat dat betalen? Wie gaat er mee? Die ken ik niet. Kan ik de reis wel aan? Het is beter om thuis te blijven.” Maar vandaag is het zover.

Ze vertrekken een uur later omdat ze het niet kan overzien. Uiteindelijk maken 2 paracetamolletjes haar rustiger en wordt ze voor in de auto gezet. Eerst naar ons huis in Zuidhorn om koffie te drinken. Ze heeft al een paar keer aangegeven dat ze niet meer weet hoe ons huis er uit ziet, maar als ze in de buurt komt weet ze de weg te wijzen. Blij staat ze voor de deur en loopt voorzichtig naar binnen. Verrast kijkt ze rond en herkent de kamer. Ontroerd is ze als ze her en der spulletjes ziet staan uit haar eigen oude huis. “Wat fijn dat het niet is weggegooid” zegt ze. “Maar de koperen doofpot moet nodig gepoetst worden lieverd, en de zilveren ring rond de karaf ook”. We lachen. Ze is er weer even.

We drinken koffie, eten een paar sandwiches en dan is het tijd om te vertrekken. Ze is gespannen. Wil met mij achter in de auto zitten zodat ze mijn hand vast kan houden. Het is prachtig Nederlands weer. Blauwe luchten, stapelwolken, wind. We rijden over kleine landweggetjes langs akkers vol met omgeploegde klei. Den Ham, Saaksum, Warfhuizen. We wijzen op de kerktorentjes van Oldehove en Ezinge. In Wehe den Hoorn begint haar wat te dagen. Hier stapte ze vroeger, 75 jaar geleden, op de bus. Ze ademt diep in en knijpt in mijn hand.

We naderen Molenrij. Er wordt even gestopt om weer een foto te maken, want van deze memory tour wordt ook een fotoboekje voor haar gemaakt. De meiden van De Villa hebben overal aan gedacht en hun aandacht voor mam en deze dag, dat raakt mij. Liefde is…

We rijden langzaam Molenrij binnen. Ze trilt en kijkt gespannen naar links. Ze telt de huizen af en bij het ener laatste huis begint ze te stralen. “Dat was ons huis. Veldzicht. Die erker is van de woonkamer. Het ziet er nog precies zo uit. En daar is de dijk. Daarachter ligt de zee. We mochten met onze voeten in het water maar als we wat voelden trekken moesten we snel naar de kant.” Ik zie tranen in haar ogen. “Dat ik dit nog mag meemaken” zegt ze zachtjes.

Stapvoets rijden we Kloosterburen in. Ze ziet de kerk en sluit even haar ogen. Bij de begraafplaats stoppen we, helpen haar uit de auto en doen haar winterjas aan. De wind is koud. Ze geeft mij een arm en schuifelt naar het hek. Dan verstijft ze. “Ik weet niet meer waar het is” zegt ze. Haar lippen trillen en tranen lopen over haar wangen. We gaan op zoek maar ook wij kunnen het graf niet vinden.

We zetten haar op een bankje onder een oude boom. Kwetsbaar, klein, kromgebogen, de handen gevouwen en haar ogen dicht; zo zit ze daar. De meiden lopen alle graven langs, maar geen resultaat. Ik ga naast haar zitten. “Ik voel papa en mama heel dicht bij”, fluistert ze. Er vallen kleine druppeltjes regen uit de wolk boven ons. “Het is goed zo” zegt ze berustend.

We lopen voorzichtig terug naar de auto en dan begint ze te huilen. Een van de meiden neemt haar in de armen en geeft een kus op haar hoofd. We zetten haar voor in de auto en rijden terug langs dorpjes en klei. “Das war einmahl und das kommt nie wieder” zegt ze als ze naar de horizon kijkt. De zon schijnt weer fel. Ze gaapt. Ze is moe. Het is tijd om naar huis te gaan.

Over zorg gesproken. Dank jullie wel Sandra en Carola van De Villa dat jullie dit voor haar hebben gedaan. Liefde is…

Over Marjan Spelbrink

Marjan Spelbrink is de dochter van één van de bewoners van Zorgvilla Zwolle. In haar vrije tijd schrijft ze columns over wat ze meemaakt tijdens haar bezoeken aan Zorgvilla Zwolle en over het leven van haar moeder daar. Een uniek kijkje in hoe het leven in een zorgvilla is.