Column: Zorgvilla Zwolle

2 maart 2023

Marjan Spelbrink is schrijfster, onlangs is haar boek ‘Zeg me waarom? Nabestaanden over de impact van zelfdoding’ verschenen, en de dochter van één van de bewoners van Zorgvilla Zwolle. In haar vrije tijd schrijft ze columns over wat ze meemaakt tijdens haar bezoeken aan Zorgvilla Zwolle en over het leven van haar moeder daar. Een uniek kijkje in hoe het leven in een zorgvilla is.

Schrijfster Marjan Spelbrink

Het is zondagavond, om half 8 gaat de telefoon.

“Hey mam, wat een verrassing dat je belt”.

“Had je mij vandaag gebeld lieverd? Ik zag een lampje branden op mijn telefoon”.

“Ja mam, ik heb je vandaag 4 keer gebeld. Gisteren 3 keer en eergisteren ook een paar keer. Maar je neemt nooit op. Dat is helemaal niet erg, want ik denk dat je dan beneden bent en dat het gezellig is. Hoe gaat het met je?”

“Het gaat goed. Het was een fijne dag vandaag. We hebben vanmiddag spelletjes gedaan met elkaar. Wel een beetje simpele spelletjes hoor, maar het was heel gezellig. Wat hebben jullie gedaan?”

“Nou, niet zo veel. Het heeft de hele dag geregend en gestormd hé?”

“Echt waar? Daar heb ik helemaal niets van gemerkt. Ik zag wel op de televisie dat het stormde”.

“Ja, het ging flink te keer. We kregen een nieuwsbrief over de mail en daar stond zo’n leuke foto van jou in. Met een wisselbeker in je hand die je had gewonnen met sjoelen”.

“Ja, ik was er zelf verbaasd over. Ik wist niet meer dat ik een beker had gewonnen. Soms is je moeder een beetje vergeetachtig. Er ligt hier een mooi fotoboek op tafel; dat zal ik je de volgende keer laten zien”.

“Het fotoboek dat ik voor je gemaakt heb met de foto’s van je huis?”

“Oh, heb ik dat van jou gekregen? Dat was ik even kwijt. Maar ik ben er heel blij mee. Weet je wat ik de mooiste foto vind? Die van mijn auto in de garage. Ik denk dat ik nu niet meer auto zou durven rijden”.

“Ik denk dat dat ook niet zo verstandig zou zijn mam. Maar het bevalt je dus goed in Zorgvilla Zwolle. Hoe laat sta je ’s morgens op?”

“Ik krijg ’s ochtends eerst een kopje thee op bed en daarna sta ik pas op”.

“Elke morgen thee op bed? Toe maar, wat een luxe. Wat een heerlijk begin van de dag. En wat doe je verder?”

“Eigenlijk ben ik het meest beneden. Dan heb je aanspraak he? We kletsen veel met elkaar. Dat is gezellig. En ik probeer elke dag naar buiten te gaan om te wandelen. Die beweging heb ik nodig, want ik word hier heel erg lui omdat ik helemaal niets hoef te doen. Dat is niet goed voor me. Maar ik mag niet alleen naar buiten dus dan vraag ik of er iemand met me mee gaat. Deze week heb ik nog een keer gelopen met 3 heren. Een uur lang. Toen was ik wel een beetje moe. Ja, het is hier goed. En had ik je al verteld over de high tea op Valentijnsdag? Dat was zo geweldig allemaal. Toch verbaas ik me wel over dingen. Bijvoorbeeld bij het borreluurtje. Sommige mensen kennen geen maat. Die nemen een glaasje wijn en bij het eten nog een glaasje wijn en na het eten nog een glaasje. Dan denk ik, wat kost dat allemaal wel niet”.

“Daar hoef je niet aan te denken mam. Het is allemaal all inclusive”.

“Oh, dus als ik een paar portjes wil, dan kan dat?”

“Ja, in principe wel. Al wil je een hele fles. Maar dan word je wel een beetje tipsy” zeg ik lachend.

“Ach, ik kan met de lift weer naar boven” zegt ook zij lachend. “Maar wees maar niet bang hoor, dat zal ik niet doen. Nou, ik ga weer naar beneden. We gaan zo koffie drinken en dan kijken we met elkaar naar het journaal. Zostraks keken we naar Podium Witteman. Dat is mijn lievelingsprogramma. Het is zo fijn omdat met elkaar te zien. Dan kun je er nog even over napraten. Had jij nog wat bijzonders?”

“Nee, ik heb niets bijzonders. Fijne avond en welterusten vast lieve mam”.

“Tot horens kind”.

Met een glimlach leg ik de telefoon neer. Ze woont nu 4 weken in Zorgvilla Zwolle en wat doet het haar allemaal goed.