Meneer J. opent de voordeur. “Welkom in de Residentie” zegt hij met pretlichtjes in zijn ogen. Ik moet lachen. De Villa heet sinds een paar dagen Residentie. Ik vraag hoe het met hem gaat en of hij nog bezig is met zijn zelfbedachte cursus ‘Niet overal mee bemoeien’. Hij zucht. “Ik ging vanmorgen alweer de mist in. Een Residentie hoort te beschikken over fatsoenlijke opscheplepels voor aardappelen en groenten en die hebben we hier niet. Ik heb nu voorgesteld om opscheplepels te gaan kopen in de kringloopwinkel en dat vonden ze goed. Tot straks.”

Zelfverzekerd loopt hij achter zijn rollator de mooie laan in. Ik ga op zoek naar mijn moedertje.

Ze is nog boven. Ik klop drie keer op de deur en net als ik me zorgen begin te maken, hoor ik wat geschuifel. Aarzelend gaat de deur open. Verward kijkt ze me aan en dan begint ze te huilen. Ze was het vergeten en weer in slaap gevallen. “Wil je chocola?” vraagt ze. Ik schud mijn hoofd en vraag of ik iemand moet halen om haar te helpen met wassen en aankleden. “Dat kan ik heel goed zelf” antwoordt ze en gaat de badkamer in. Als ik na tien minuten vraag of het allemaal lukt, komt ze schaars gekleed de kamer in. Ik schrik van haar oude lijfje. Is dat mijn voorland? Nog meer voel ik bewondering voor de verzorgers die haar dagelijks liefdevol helpen bij alle lichamelijke verzorging die ze nodig heeft. Dat moet een roeping zijn die mij niet is meegegeven.

Als we eindelijk beneden zijn voor de koffie en thee, moet ik gelijk door naar de vergadering van de cliëntenraad. “We praten straks bij” zeg ik tegen haar. Meneer B. en meneer J2. zijn druk bezig met de voorbereidingen voor de appeltaart die straks gebakken gaat worden en meneer B. drukt me nog gauw een stukje appel in de hand. Ik geef hem een knuffel.

Het is al lunchtijd als de vergadering is afgelopen dus schuif ik gelijk aan bij de tafel in de serre waar ik hartelijk door de bewoners wordt begroet. Mam heeft zich opgeknapt, haar sieraden om gedaan en haar haren gekamd. We krijgen een bordje met eiersalade en toast. Het ziet er feestelijk uit. Mam voelt kritisch aan het brood. “Dat is oud en hard; dat hoef ik niet”, zegt ze. Ik leg uit dat het geroosterd brood is en dat ze dat vroeger altijd lekker vond. Ze accepteert het.

“Heb je vergaderd?” vraagt mevrouw J. “Hoe gaat het met de zaak?” Ik vertel dat alles goed gaat en dat we na de zomer een bewonersraad willen starten zodat iedereen mee kan praten over het leven in De Villa. Enkele bewoners luisteren geïnteresseerd. Ik vraag aan meneer J. of hij opscheplepels bij de kringloop heeft gekocht. “Helaas, maar drie”, zegt hij, “de rest was uitverkocht.” Mevrouw I. wil weten wat een kringloopwinkel is en mevrouw J2. vertelt enthousiast dat ze daar vroeger vaak kwam en dat ze daar ook wel 2^e hands kleren heeft gekocht. Mevrouw I. kijkt haar met grote ogen aan. “Ik geef de kleren die ik niet meer draag altijd aan mijn werkster” zegt ze verbaasd. Mam pakt nog een gewone boterham en doet daar heel veel hagelslag op.

Na de lunch gaan meneer J. en meneer B. samen dammen. Meneer J2. is met een deegroller bezig het deeg uit te rollen voor de appeltaart. Ondertussen vertelt hij over vroeger; dat hij ook op zaterdagmorgen nog naar school moest en daarna naar de openbare douche want een douche hadden ze thuis niet. Wat zijn de tijden toch veranderd.

Ik heb een gesprek met vertegenwoordigers van het hoofdkantoor. Tot mijn verrassing is het de bedoeling dat mam daar ook bij is en dat het gesprek in haar appartement plaatsvindt.

Ze bloeit helemaal op en als een koningin ontvangt ze de gasten. Er worden koffie, thee en koekjes geserveerd; ze gaat ervoor zitten. Duidelijk geeft ze antwoord op de vragen. Het was in het begin even wennen maar nu is het heel fijn in De Villa. Ze krijgt elke morgen thee op bed, de verzorging is fantastisch en ze kan met alle bewoners goed overweg. “Dat komt omdat ik vroeger op kostschool al heb geleerd om me in alle situaties aan te passen.” Ik knipoog naar de twee dames. Maar… alle lof voor De Villa. En terecht! Dat heeft mijn 89 jarige moedertje goed gedaan.

Over Marjan Spelbrink

Marjan Spelbrink is de dochter van één van de bewoners van Residentie Terborch. In haar vrije tijd schrijft ze columns over wat ze meemaakt tijdens haar bezoeken aan Residentie Terborch en over het leven van haar moeder daar. Een uniek kijkje in hoe het leven in een zorgvilla is.