Column: Dank je wel voor de heerlijke dag
22 februari 2024
Ik heb er zin in. Toen ik haar zondag belde en zei dat ik zou komen, reageerde ze enthousiast: “Wat een heerlijk vooruitzicht. Ik kan me er 2 dagen op verheugen.” Ik ben benieuwd of ze het nog weet. Een verzorgster opent de deur en zegt dat mam boven is. Ze had haar verteld dat ik zo zou komen en mam was geschrokken. “Is het al dinsdag?” had ze gezegd, “ik moet mijn kamer nog opruimen” en ze was haastig naar boven gegaan.
Ik moet er om lachen. Kamer opruimen? Dat moest ik vroeger van haar. Zij vond mijn kamer altijd een grote puinhoop, ondanks dat ik dat zelf toen wel mee vond vallen. Het heeft vaak wrevel gegeven. En nu ruimt ze haar kamer op voor mij? Ik schud mijn hoofd en ga met de lift naar boven. De deur van haar appartement zit op slot. Ik klop op de deur, hoor geschuifel, langzaam gaat de deur open en wordt er voorzichtig door een kiertje gekeken. En dan zie ik een stralende glimlach en gaan de armen in de lucht. “Wat een verrassing”, roept ze uit. “Ik ben nog aan het opruimen”. Alles ziet er perfect uit, alleen de gordijnen van één raam zijn nog gesloten. Ik doe ze open. “Wat heerlijk dat je er bent. Zullen we beneden koffie gaan drinken?” Ik knik en ze schuifelt achter haar rollator naar de lift.
Beneden is het rustig. We gaan in de serre zitten. De zon schijnt heerlijk naar binnen. Ze ziet er moe uit en ik zie dat ze pijn heeft aan haar arm. “Ben je moe?” vraag ik. Ze geeft haar standaard antwoord: “Ik ben chronisch moe maar ik ben ook geen twintig meer.” De pijn in haar arm wuift ze weg. “Geen aandacht aan besteden, gewoon doorgaan, het gaat vanzelf weer over.” Ja, dat is haar levensmotto. Niet zeuren, doorgaan. Zo zijn wij ook opgevoed; dat was niet altijd gemakkelijk. Maar om op je 88ste nog zo hard voor jezelf te zijn? Ik zie dat er weer een pijnscheut door haar arm trekt en haal 2 paracetamols voor haar op die ze braaf inneemt. Gelukkig maar.
Op de tafel ligt de laatste nieuwsbrief van De Villa. Samen bladeren we er doorheen. Foto’s van wandelingen, concerten, bewegen op muziek, sjoelwedstrijdjes, 2 bewoners die een kruidkoek aan het bakken zijn, een geweldige foto van mevrouw E. terug in de tijd met een verpleegstersuniform aan, mam bij de kapper. Ze geniet. Alle activiteiten is ze vergeten maar als ze de foto’s ziet krijgt ze weer herinneringen. Een paar bewoners komen bij ons zitten en kijken ook mee. Meneer B. lacht om de foto waarop hij met een knijper troep uit de voortuin haalt. “Ik houd niet van rotzooi” grijnst hij.
Tijd voor de lunch. Heerlijke goulashsoep en een fruitsalade. Ik vertel dat er de volgende dag een high tea is voor Valentijnsdag. Iedereen verheugt zich. We krijgen het over het overlijden van oud premier Van Agt, samen met zijn vrouw. Mevrouw J. vindt het een dappere stap. “Hij heeft een statement gemaakt” zegt ze. Meneer J. zegt niets en kijkt voor zich uit. Dan staat hij op van tafel en wenst iedereen een fijne middag.
Het is genoeglijk in zorgvilla Zwolle en veel te snel komt het moment om weer te vertrekken. Mam zwaait me uit bij de voordeur. “Dank je wel voor de heerlijke dag” zegt ze blij. Wat heeft ze het daar toch goed.
De volgende dag krijg ik van Ria, die alle activiteiten organiseert, via de app foto’s van de high tea. Een feestelijk gedekte tafel, prachtige taartjes, mooie etagères met allemaal lekkere hapjes en blijde gezichten. Het ziet er fantastisch uit. Wat een werk heeft Ria er weer van gemaakt.
De dag daarna gaan enkele bewoners naar een pianoconcert in de schouwburg. Het kan niet op. Weer stuurt Ria me foto’s en kan ik meegenieten. Aan het eind van de dag stuurt ze me een berichtje. Mam het concert niet geweldig had gevonden. “Alsof ik naar de pianoles van mijn kinderen luister” had ze gezegd. Even dacht ik terug aan mijn eerste pianoleraar, de oude meneer Roos. De muffe woonkamer, vol met antieke meubels en de enorme vleugel. Meneer Roos viel altijd knikkebollend in slaap als ik speelde. En ik, een meisje van 8, maakte hem wakker als ik klaar was. Dan was hij wat van de wereld. Misschien was meneer Roos toen dementerend?
Dit is typisch Rosorum ouderenzorg waar wordt gekeken naar specifieke wensen en behoeften van bewoners. Je merkt dat de verzorgenden de tijd en ruimte krijgen om zich te verdiepen in de levensloop en gewoontes van de bewoners. Dat maakt Rosorum zo’n fijne plek!
Over Marjan Spelbrink
Marjan Spelbrink is de dochter van één van de bewoners van Zorgvilla Zwolle. In haar vrije tijd schrijft ze columns over wat ze meemaakt tijdens haar bezoeken aan Zorgvilla Zwolle en over het leven van haar moeder daar. Een uniek kijkje in hoe het leven in een zorgvilla is.