Column: Logeren in de zorgvilla
26 oktober 2023
Marjan Spelbrink is schrijfster, onlangs is haar boek ‘Zeg me waarom? Nabestaanden over de impact van zelfdoding’ verschenen, en de dochter van één van de bewoners van Zorgvilla Zwolle. In haar vrije tijd schrijft ze columns over wat ze meemaakt tijdens haar bezoeken aan Zorgvilla Zwolle en over het leven van haar moeder daar. Een uniek kijkje in hoe het leven in een zorgvilla is.
Mam is verrast als ze me ziet en vraagt waarom ik een grote tas bij me heb. “Omdat ik een nachtje blijf slapen zodat ik morgenochtend met jullie mee kan naar het concert,” zeg ik. Ze vindt het geweldig. Het is al tijd voor het borreluurtje en we gaan bij een paar bewoners aan de ronde tafel zitten. Er worden glaasjes wijn ingeschonken en schaaltjes met zoute koekjes neer gezet. Ik maak kennis met 2 nieuwe bewoners, een echtpaar, meneer H. en mevrouw J. Het is voor hun nog wat onwennig, ze zitten er een beetje verlegen bij. En zo is de dynamiek in Zorgvilla Zwolle weer veranderd. Mevrouw C. en meneer G. zijn er niet meer, dit echtpaar moet acclimatiseren en de andere bewoners moeten wennen aan al deze veranderingen.
Het diner verloopt in alle rust. Procureurlapje, rode bietjes, aardappelen met jus en een 2e glaasje wijn erbij. Over het toetje, pudding met slagroom in een feestelijk glaasje, is iedereen enthousiast.
Inmiddels is het buiten donker geworden. De gordijnen worden gesloten en het ziet er warm en sfeervol uit in de zorgvilla. Mam is moe en wil naar haar kamer. Daar valt ze algauw in haar stoel in slaap. Ik nestel mij met een boek op de bank. Na 3 kwartier wordt ze wakker, ziet mij zitten en zegt verschrikt: “Ben jij er?” Ze pakt de tv-gids waar ze Met het mes op tafel in heeft aangekruist en dat begint zo. Ze doet de tv aan. Hij staat wel heel erg hard. Ik ga beneden een kopje thee halen.
Meneer H. speelt piano en meneer W. loopt maar heen en weer. Dat doet hij de hele middag al. Als ik aan tafel ga zitten met mijn thee, komt hij bij me zitten en lacht naar me. Hij schuift zijn stoel steeds een beetje dichter bij die van mij en samen luisteren we naar de pianomuziek. De eerste bewoners worden al naar bed gebracht. Meneer Z. wil zijn vrouw bellen en vindt dat meneer H. moet stoppen met spelen. Een verzorgster slaat de arm om hem heen en zegt dat hij op zijn kamer kan telefoneren. Hij gaat naar boven maar komt al snel terug. Hij kan zijn kamer niet vinden. “2e verdieping, kamer 11,” zegt de verzorgster. Hij gaat weg om vervolgens weer terug te komen. Hij kan zijn kamer nog steeds niet vinden en vraagt om een routebeschrijving. Met een briefje waarop zijn kamernummer is geschreven gaat hij opnieuw naar boven. Ondertussen zit meneer W. nog steeds naast me en luisteren we naar de piano. Meneer H. speelt ‘Lang zal ze leven’, wij zingen mee. Meneer Z. komt weer beneden en zegt dat hij het nummer in de telefoon niet kan vinden. Hij heeft de afstandsbediening van de tv in zijn hand. Liefdevol wordt hij naar boven begeleid.
Enkele bewoners, waaronder mam, komen naar beneden om samen in de woonkamer naar het programma Van onschatbare waarde te kijken. Dat doen ze elke week. Meneer K. legt uit waar het over gaat en dat het heel interessant is. Met z’n 6en nemen we plaats in de heerlijke fauteuils. Meneer W. schuift zijn stoel weer dicht naar de mijne en kijkt heel rustig mee. Er worden glaasjes wijn en bier ingeschonken en op het tafeltje worden schaaltjes neergezet met stukjes kaas, chipjes, zoute koekjes en bugles met een dipsaus. Wat een feest. “Gaat dat elke avond zo?” vraag ik verrast. “Gisteren bij de voetbalwedstrijd kregen we bitterballen,” zegt meneer K. “en zondag hebben we gesjoeld, toen kregen we ook deze lekkere dingen”. “Ik heb de wisselbeker gewonnen,” vertelt mam enthousiast. Ondertussen is iedereen lekker aan het snoepen. Wat is het toch gezellig in de zorgvilla.
En dan is het tijd om naar bed te gaan. Morgenochtend moeten we op tijd opstaan omdat we naar een concert gaan. Meneer Z. wil eerst kijken of zijn auto er nog staat. “Die heeft je vrouw vanavond mee,” zegt de verzorgster. Dat accepteert hij en gaat naar boven. “2e verdieping, kamer 11,” zeggen enkele bewoners in koor. Mam wil mijn kamer nog even zien voordat ze gaat slapen. Samen gaan we naar boven. In het leegstaande appartement staat een logeerbed, een schemerlamp en er is een zitje gemaakt; 2 gerieflijke stoelen en een rond tafeltje met daarop een vaasje bloemen, een flesje bubbels met een glas, heerlijke bonbons en wat herfstaccessoires. Zo lief. Zo welkom. “Heb je ook een badkamer?” vraagt mam en ik open de deur naar de royale badkamer. “Als je morgen naar beneden belt, komen ze je wel helpen met douchen,” zegt ze en geeft me een knuffel. Welterusten.
Bezoek de zorgvilla
Wilt u meer informatie of een rondleiding? Klik hier om een vrijblijvende rondleiding in te plannen.