Column: Sinterklaas komt op bezoek

7 december 2023

Het is een spannende dag. Vanmiddag komt Sinterklaas op bezoek.

Het is rustig in de huiskamer als ik rond 11 uur binnenkom. Aan een ronde tafel zitten meneer W., meneer Z. en meneer H. koffie te drinken. Mam wordt nog behandeld door de pedicure dus ik ga met een kop thee bij de heren aan tafel zitten. Ik vraag aan meer H. of hij goed geoefend heeft op zijn accordeon. Hij zal namelijk het Sinterklaasfeest muzikaal ondersteunen. “Ik heb elke dag een half uur geoefend” zegt hij, “maar dat is geen garantie voor de toekomst. Ik weet niet of het vanmiddag goed gaat.” Hij ziet er moe uit. Meneer W. is ook in slaap gesukkeld. Meneer Z. gaat naar de lift. Even een paar keer op en neer.

In de keuken wordt hard gewerkt. Er worden taartjes versierd en er wordt een eiersalade voor de lunch gemaakt. Ik hoor dat mam gisteren weer heeft gebridged. Ze had zich eerst verzet, maar uiteindelijk heeft ze samen met de nieuwe bewoner, meneer K., en 2 vrijwilligers, gespeeld en het was leuk geweest. Ook hadden enkele bewoners vorige week geschilderd onder begeleiding van kunstschilder. Er waren prachtige doeken gemaakt. Wat wordt er veel georganiseerd in De Villa.

En dan komt mam de huiskamer binnen wandelen achter haar rollator. “Wat een verrassing” roept ze uit. “Ik was het helemaal vergeten”. Vrolijk komt ze bij me aan tafel zitten. “Hoe was het bij de pedicure?” vraag ik. “Eindelijk zijn die haartjes van mijn kin weg” antwoordt ze. “Dat doet de schoonheidsspecialiste toch?” zeg ik verbaasd. Ze schrikt en zegt dan zachtjes “Sorry, je hebt gelijk. Ik had een afspraak voor mijn voeten. De schoonheidsspecialiste was vorige keer.” Ik zie dat ze moe is en stel voor om even naar haar appartement te gaan. Dat vindt ze fijn. Ze vertelt dat de pedicure veel praat, dat ze dan heel aandachtig moet luisteren omdat ze goede antwoorden wil geven en dat dat heel vermoeiend is. Als ik over het bridgen begin, moet ze even schakelen en dan herinnert ze het zich weer. “Ik durfde eerst niet, het was zo lang geleden en ik moest heel diep nadenken, maar het was heerlijk om het weer te doen.” Ik vertel dat Sinterklaas vanmiddag op bezoek komt. Ze heeft er geen zin in. “Hij bestaat niet meer” zegt ze stellig en dan gaat het al gauw weer over vroeger. Over de sinterklaasavonden thuis met surprises en lange gedichten, haar statige grootvader, de boosaardige non op kostschool, haar veel te vroeg overleden vader. Ik luister en laat haar praten.

Als we voor de lunch beneden komen zijn nog niet alle tafels gedekt en wordt de hulp ingeroepen van meneer J. Hij gaat eerst zijn handen wassen en gaat dan serieus aan de slag met placemats, servetten en bestek. “Je moeder zal wel vinden dat ik het niet goed neer leg” zegt hij tegen mij, “maar dat is dan maar zo.” Ik ga bij mevrouw A. zitten en vraag haar hoe het gaat. Ze kijkt me stralend aan en zegt: “Heel goed. Ik heb een hele belangrijke uitvinding gedaan. Ik heb een medicijn ontwikkeld waar alle kinderen beter van worden.” Ik feliciteer haar met deze ontdekking. Meneer J. zet nog broodmandjes en boterkuipjes op tafel en dan kunnen we beginnen. Het smaakt allemaal weer heerlijk en het is gezellig. Mevrouw J. vraagt mij hoe het met het bedrijf gaat. Ze bedoelt De Villa. “Dat kunnen jullie beter beoordelen” zeg ik. Maar mevrouw J. en meneer J. willen weten hoe het met de financiën staat en of er nieuwe bewoners bij komen nu meneer G. en mevrouw C. er niet meer zijn. Ik kan er geen antwoord op geven. We praten even met elkaar door over meneer G. die nog zo wordt gemist.

En dan is het grote moment daar. Iedereen zit in een grote kring in de serre. Gespannen en blijde gezichten. Meneer H. wordt geholpen met zijn accordeon. Hij zal beginnen met ‘Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht’ maar hij begint met een onbekend deuntje. Liefdevol wordt hij eraan herinnerd. Dan weet hij het weer, begint voorzichtig te spelen en zingt iedereen uit volle borst mee. Door de tuin huppelen 3 roetveegpieten, de serredeur gaat open en Sinterklaas schrijdt statig naar binnen. De pieten strooien overdadig met pepernoten en maken met alle bewoners afzonderlijk een praatje. Er wordt gelachen, gezongen en genoten. Voor iedereen is er een pakje met een gedicht. En wie kan, mag bij Sinterklaas op schoot zitten en zelf het gedicht voordragen.

Helaas moet ik het feest voortijdig verlaten maar in de trein terug krijg ik een filmpje. Alle bewoners in polonaise door De Villa. Het was een prachtige middag. Dank u Sinterklaasje.

Marjan Spelbrink is schrijfster, onlangs is haar boek ‘Zeg me waarom? Nabestaanden over de impact van zelfdoding’ verschenen, en de dochter van één van de bewoners van Zorgvilla Zwolle. In haar vrije tijd schrijft ze columns over wat ze meemaakt tijdens haar bezoeken aan Zorgvilla Zwolle en over het leven van haar moeder daar. Een uniek kijkje in hoe het leven in een zorgvilla is.